کد مطلب:242 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:365
اذان و اقامه
(مسأله 936) برای مرد و زن مستحب است پیش از نمازهای واجب شبانه روزی اذان و اقامه بگویند ولی، پیش از نماز عید فطر و قربان، مستحب است است سه مرتبه بگویند: «اَلصَّلاة» و در نمازهای واجب دیگر سه مرتبه «اَلصَّلاة» را به امید ثواب بگویند.
(مسأله 937) مستحب است در روز اوّلی كه بچّه به دنیا می آید یا پیش از آن كه بند ناف او بیفتد، در گوش راست او اذان و در گوش چپش اقامه بگویند.
(مسأله 938) اذان دارای هیجده جمله است كه به ترتیب عبارتند از: «اَللهُ أكْبَرُ» چهار مرتبه و «أَشْهَدُ أنْ لا إلهَ إلاَّ اللهُ، أَشْهَدُ أنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللهِ، حَیَّ عَلَی الصَّلاةِ، حَیَّ عَلَی الْفَلاحِ، حَیَّ عَلی خَیْرِ الْعَمَلِ، اَللهُ أكْبَرُ، لا إلهَ إلاَّ اللهُ» هر یك دو مرتبه. و اقامه دارای هفده جمله است، یعنی دو مرتبه «اَللهُ أكْبَرُ» از اوّل اذان و یك مرتبه «لا إلهَ إلاَّ اللهُ» از آخر آن كم می شود و بعد از گفتن «حَیَّ عَلی خَیْرِ الْعَمَلِ» باید دو مرتبه «قَدْ قامَتِ الصَّلاةُ» به آن اضافه نمود.
(مسأله 939) «أشْهَدُ أنَّ عَلِیّاً وَلِیُّ اللهِ» جزء اذان و اقامه نیست ولی، خوبست بعد از «أَشْهَدُ أنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللهِ» به قصد قربت مطلقه گفته شود.
ترجمه اذان و اقامه
«اَللهُ أكْبَرُ» یعنی: «خدای تعالی بزرگ تر از آن است كه او را وصف كنند». «اَشْهَدُ أنْ لا إلهَ إلاَّ اللهُ» یعنی: «شهادت می دهم كه معبودی جز خداوند یكتا و بی همتا، نیست». «اَشْهَدُ أنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللهِ» یعنی: «شهادت می دهم كه حضرت محمد بن عبداللّه(صلی الله علیه وآله)پیامبر و فرستاده خدا است». «اَشْهَدُ أنَّ عَلِیّاً أمیرُالْمُؤْمِنینَ وَلِیُّ اللهِ» یعنی: «شهادت می دهم كه حضرت علی(علیه السلام) امیرالمؤمنین و ولیّ خدا بر خلق است». «حَیَّ عَلَی الصَّلاةِ» یعنی: «بشتاب برای نماز». «حَیَّ عَلَی الْفَلاحِ» یعنی: «بشتاب برای رستگاری». «حَیَّ عَلی خَیْرِ الْعَمَلِ» یعنی: «بشتاب برای بهترین كارها كه نماز است». «قَدْ قامَتِ الصَّلاةُ» یعنی: «به تحقیق نماز بر پاشد». «لا إلهَ إلاَّ اللهُ» یعنی: «معبودی جز خدای یكتا و بی همتا، نیست».
(مسأله 940) بین جمله های اذان و اقامه باید خیلی فاصله نشود و اگر بین آنها بیشتر از معمول فاصله بیندازد، باید دوباره آن را از سر بگیرد.
[160]
(مسأله 941) اگر در اذان و اقامه صدا را در گلو بیندازد، چنانچه غنا شود ـ یعنی به نحو آوازه خوانی كه در مجالس لهو و بازیگری معمول است، اذان و اقامه را بگوید ـ حرام است و اگر غنا نشود مكروه می باشد.
(مسأله 942) در پنج نماز اذان ساقط می شود:
اوّل: نماز عصر روز جمعه، اگر آن را بعد از خواندن نماز جمعه بخواند. دوم: نماز عصر روز عرفه كه روز نهم ذی حجّه است. سوم: نماز عشای شب عید قربان، برای كسی كه در مشعرالحرام باشد. چهارم: نماز عصر و عشای زن مستحاضه. پنجم: نماز عصر و عشای كسی كه نمی تواند از بیرون آمدن ادرار و مدفوع خودداری كند. و در این پنج نماز در صورتی اذان ساقط می شود كه با نماز قبلی فاصله نداشته باشد یا فاصله كمی بین آنها باشد ولی، فاصله شدن نافله و تعقیب ضرر ندارد.
(مسأله 943) اگر برای نماز جماعتی اذان و اقامه گفته باشند، كسی كه با آن جماعت نماز می خواند نباید برای نماز خود اذان و اقامه بگوید.
(مسأله 944) اگر برای خواندن نماز جماعت به مسجد رود و ببیند جماعت تمام شده، تا وقتی كه صفها به هم نخورده و جمعیّت متفرّق نشده اند، در صورتی كه برای جماعت اذان و اقامه گفته شده باشد، بنابر احتیاط واجب نباید برای نماز خود اذان و اقامه بگوید.
(مسأله 945) اگر انسان بخواهد در جایی كه عدّه ای مشغول نماز جماعت هستند یا نماز آنان به تازگی تمام شده و صفها به هم نخورده است به تنهایی یا با جماعت دیگری كه بر پا می شود نماز بخواند، با سه شرط، اذان و اقامه از او ساقط می شود:
اوّل: آن كه برای آن نماز، اذان و اقامه گفته باشند.دوم: آن كه نماز جماعت باطل نباشد. سوم: آن كه نماز او و نماز جماعت در یك مكان باشند، پس اگر نماز جماعت داخل مسجد باشد و او بخواهد بر بام مسجد نماز بخواند، مستحب است اذان و اقامه بگوید.
(مسأله 946) اگر در شرط دوم از شرطهایی كه در مسأله پیش گفته شده شك كند، یعنی شك كند كه نماز جماعت صحیح بوده یا نه، اذان و اقامه از او ساقط است ولی، اگر در یكی از دو شرط دیگر شك كند، مستحب است اذان و اقامه بگوید.
(مسأله 947) كسی كه اذان و اقامه دیگری را می شنود، مستحب است هر قسمتی را
[161]
كه می شنود بگوید ولی، در بازگویی اقامه ای كه از دیگری می شنود، از «حَیَّ عَلَی الصَّلاةِ» تا «حَیَّ عَلی خَیْرِ الْعَمَلِ» را به امید ثواب بگوید.
(مسأله 948) كسی كه اذان و اقامه دیگری را شنیده، چه با او گفته باشد یا نه، در صورتی كه بین آن اذان و اقامه و نمازی كه می خواهد بخواند زیاد فاصله نشده باشد، می تواند برای نماز خود اذان و اقامه نگوید.
(مسأله 949) اگر مرد اذان زن را با قصد لذّت بشنود، اذان از او ساقط نمی شود بلكه، اگر قصد لذّت هم نداشته باشد، ساقط شدن اذان اشكال دارد.
(مسأله 950) اذان و اقامه نماز جماعت را باید مرد بگوید ولی، در جماعت زنان اگر زن اذان و اقامه بگوید كافی است.
(مسأله 951) اقامه باید بعد از اذان گفته شود و اگر قبل از اذان بگویند صحیح نیست.
(مسأله 952) اگر كلمات اذان و اقامه را بدون ترتیب بگوید، مثلاً «حَیَّ عَلَی الْفَلاحِ» را پیش از «حَیَّ عَلَی الصَّلاةِ» بگوید، باید از جایی كه ترتیب به هم خورده دوباره بگوید.
(مسأله 953) باید بین اذان و اقامه فاصله ندهد و اگر بین آنها به قدری فاصله دهد كه اذانی كه گفته اذان این اقامه حساب نشود، مستحب است دوباره اذان و اقامه را بگوید. و نیز اگر بین اذان و اقامه و نماز به قدری فاصله دهد كه اذان و اقامه آن نماز حساب نشوند، مستحب است دوباره برای آن نماز اذان و اقامه بگوید.
(مسأله 954) اذان و اقامه باید به عربی صحیح گفته شود، پس اگر كسی به عربی غلط بگوید یا به جای یك حرف، حرف دیگری را بگوید یا مثلاً ترجمه آن را بگوید، صحیح نیست.
(مسأله 955) اذان و اقامه باید بعد از داخل شدن وقت نماز گفته شود و اگر عمداً یا از روی فراموشی پیش از وقت بگوید باطل است.
(مسأله 956) اگر پیش از گفتن اقامه شك كند كه اذان گفته یا نه، باید اذان را بگوید ولی، اگر مشغول اقامه شود و شك كند كه اذان گفته یا نه، گفتن اذان لازم نیست.
(مسأله 957) اگر در بین اذان یا اقامه، پیش از آن كه قسمتی را بگوید شك كند كه قسمت پیش از آن را گفته یا نه، باید قسمتی را كه در گفتن آن شك كرده بگوید ولی، اگر در حال گفتن قسمتی از اذان یا اقامه شك كند كه آنچه پیش از آن است را گفته یا نه، گفتن
[162]
آن لازم نیست.
(مسأله 958) مستحب است انسان در هنگام گفتن اذان رو به قبله بایستد، با وضو یا غسل باشد، دستها را به گوش بگذارد، صدا را بلند نماید، بكشد و بین جمله های اذان كمی فاصله دهد و بین آنها حرف نزند.
(مسأله 959) مستحب است بدن انسان در هنگام گفتن اقامه آرام باشد، آن را از اذان آهسته تر بگوید و جمله های آن را به هم نچسباند ولی، به اندازه ای كه بین جمله های اذان فاصله می دهد، بین جمله های اقامه فاصله ندهد.
(مسأله 960) مستحب است بین اذان و اقامه یك قدم بردارد یا قدری بنشیند یا سجده كند یا ذكر بگوید یا دعا بخواند یا قدری ساكت باشد یا حرفی بزند یا دو ركعت نماز بخواند ولی، حرف زدن بین اذان و اقامه نماز صبح مستحب نیست، و دو ركعت نماز را بین اذان و اقامه نماز مغرب، به امید ثواب بجا بیاورد.
(مسأله 961) مستحب است كسی را كه برای گفتن اذان معیّن می كنند، عادل و وقت شناس بوده و صدای او بلند باشد و اذان را در جای بلندی بگوید.
(مسأله 937) مستحب است در روز اوّلی كه بچّه به دنیا می آید یا پیش از آن كه بند ناف او بیفتد، در گوش راست او اذان و در گوش چپش اقامه بگویند.
(مسأله 938) اذان دارای هیجده جمله است كه به ترتیب عبارتند از: «اَللهُ أكْبَرُ» چهار مرتبه و «أَشْهَدُ أنْ لا إلهَ إلاَّ اللهُ، أَشْهَدُ أنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللهِ، حَیَّ عَلَی الصَّلاةِ، حَیَّ عَلَی الْفَلاحِ، حَیَّ عَلی خَیْرِ الْعَمَلِ، اَللهُ أكْبَرُ، لا إلهَ إلاَّ اللهُ» هر یك دو مرتبه. و اقامه دارای هفده جمله است، یعنی دو مرتبه «اَللهُ أكْبَرُ» از اوّل اذان و یك مرتبه «لا إلهَ إلاَّ اللهُ» از آخر آن كم می شود و بعد از گفتن «حَیَّ عَلی خَیْرِ الْعَمَلِ» باید دو مرتبه «قَدْ قامَتِ الصَّلاةُ» به آن اضافه نمود.
(مسأله 939) «أشْهَدُ أنَّ عَلِیّاً وَلِیُّ اللهِ» جزء اذان و اقامه نیست ولی، خوبست بعد از «أَشْهَدُ أنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللهِ» به قصد قربت مطلقه گفته شود.
ترجمه اذان و اقامه
«اَللهُ أكْبَرُ» یعنی: «خدای تعالی بزرگ تر از آن است كه او را وصف كنند». «اَشْهَدُ أنْ لا إلهَ إلاَّ اللهُ» یعنی: «شهادت می دهم كه معبودی جز خداوند یكتا و بی همتا، نیست». «اَشْهَدُ أنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللهِ» یعنی: «شهادت می دهم كه حضرت محمد بن عبداللّه(صلی الله علیه وآله)پیامبر و فرستاده خدا است». «اَشْهَدُ أنَّ عَلِیّاً أمیرُالْمُؤْمِنینَ وَلِیُّ اللهِ» یعنی: «شهادت می دهم كه حضرت علی(علیه السلام) امیرالمؤمنین و ولیّ خدا بر خلق است». «حَیَّ عَلَی الصَّلاةِ» یعنی: «بشتاب برای نماز». «حَیَّ عَلَی الْفَلاحِ» یعنی: «بشتاب برای رستگاری». «حَیَّ عَلی خَیْرِ الْعَمَلِ» یعنی: «بشتاب برای بهترین كارها كه نماز است». «قَدْ قامَتِ الصَّلاةُ» یعنی: «به تحقیق نماز بر پاشد». «لا إلهَ إلاَّ اللهُ» یعنی: «معبودی جز خدای یكتا و بی همتا، نیست».
(مسأله 940) بین جمله های اذان و اقامه باید خیلی فاصله نشود و اگر بین آنها بیشتر از معمول فاصله بیندازد، باید دوباره آن را از سر بگیرد.
[160]
(مسأله 941) اگر در اذان و اقامه صدا را در گلو بیندازد، چنانچه غنا شود ـ یعنی به نحو آوازه خوانی كه در مجالس لهو و بازیگری معمول است، اذان و اقامه را بگوید ـ حرام است و اگر غنا نشود مكروه می باشد.
(مسأله 942) در پنج نماز اذان ساقط می شود:
اوّل: نماز عصر روز جمعه، اگر آن را بعد از خواندن نماز جمعه بخواند. دوم: نماز عصر روز عرفه كه روز نهم ذی حجّه است. سوم: نماز عشای شب عید قربان، برای كسی كه در مشعرالحرام باشد. چهارم: نماز عصر و عشای زن مستحاضه. پنجم: نماز عصر و عشای كسی كه نمی تواند از بیرون آمدن ادرار و مدفوع خودداری كند. و در این پنج نماز در صورتی اذان ساقط می شود كه با نماز قبلی فاصله نداشته باشد یا فاصله كمی بین آنها باشد ولی، فاصله شدن نافله و تعقیب ضرر ندارد.
(مسأله 943) اگر برای نماز جماعتی اذان و اقامه گفته باشند، كسی كه با آن جماعت نماز می خواند نباید برای نماز خود اذان و اقامه بگوید.
(مسأله 944) اگر برای خواندن نماز جماعت به مسجد رود و ببیند جماعت تمام شده، تا وقتی كه صفها به هم نخورده و جمعیّت متفرّق نشده اند، در صورتی كه برای جماعت اذان و اقامه گفته شده باشد، بنابر احتیاط واجب نباید برای نماز خود اذان و اقامه بگوید.
(مسأله 945) اگر انسان بخواهد در جایی كه عدّه ای مشغول نماز جماعت هستند یا نماز آنان به تازگی تمام شده و صفها به هم نخورده است به تنهایی یا با جماعت دیگری كه بر پا می شود نماز بخواند، با سه شرط، اذان و اقامه از او ساقط می شود:
اوّل: آن كه برای آن نماز، اذان و اقامه گفته باشند.دوم: آن كه نماز جماعت باطل نباشد. سوم: آن كه نماز او و نماز جماعت در یك مكان باشند، پس اگر نماز جماعت داخل مسجد باشد و او بخواهد بر بام مسجد نماز بخواند، مستحب است اذان و اقامه بگوید.
(مسأله 946) اگر در شرط دوم از شرطهایی كه در مسأله پیش گفته شده شك كند، یعنی شك كند كه نماز جماعت صحیح بوده یا نه، اذان و اقامه از او ساقط است ولی، اگر در یكی از دو شرط دیگر شك كند، مستحب است اذان و اقامه بگوید.
(مسأله 947) كسی كه اذان و اقامه دیگری را می شنود، مستحب است هر قسمتی را
[161]
كه می شنود بگوید ولی، در بازگویی اقامه ای كه از دیگری می شنود، از «حَیَّ عَلَی الصَّلاةِ» تا «حَیَّ عَلی خَیْرِ الْعَمَلِ» را به امید ثواب بگوید.
(مسأله 948) كسی كه اذان و اقامه دیگری را شنیده، چه با او گفته باشد یا نه، در صورتی كه بین آن اذان و اقامه و نمازی كه می خواهد بخواند زیاد فاصله نشده باشد، می تواند برای نماز خود اذان و اقامه نگوید.
(مسأله 949) اگر مرد اذان زن را با قصد لذّت بشنود، اذان از او ساقط نمی شود بلكه، اگر قصد لذّت هم نداشته باشد، ساقط شدن اذان اشكال دارد.
(مسأله 950) اذان و اقامه نماز جماعت را باید مرد بگوید ولی، در جماعت زنان اگر زن اذان و اقامه بگوید كافی است.
(مسأله 951) اقامه باید بعد از اذان گفته شود و اگر قبل از اذان بگویند صحیح نیست.
(مسأله 952) اگر كلمات اذان و اقامه را بدون ترتیب بگوید، مثلاً «حَیَّ عَلَی الْفَلاحِ» را پیش از «حَیَّ عَلَی الصَّلاةِ» بگوید، باید از جایی كه ترتیب به هم خورده دوباره بگوید.
(مسأله 953) باید بین اذان و اقامه فاصله ندهد و اگر بین آنها به قدری فاصله دهد كه اذانی كه گفته اذان این اقامه حساب نشود، مستحب است دوباره اذان و اقامه را بگوید. و نیز اگر بین اذان و اقامه و نماز به قدری فاصله دهد كه اذان و اقامه آن نماز حساب نشوند، مستحب است دوباره برای آن نماز اذان و اقامه بگوید.
(مسأله 954) اذان و اقامه باید به عربی صحیح گفته شود، پس اگر كسی به عربی غلط بگوید یا به جای یك حرف، حرف دیگری را بگوید یا مثلاً ترجمه آن را بگوید، صحیح نیست.
(مسأله 955) اذان و اقامه باید بعد از داخل شدن وقت نماز گفته شود و اگر عمداً یا از روی فراموشی پیش از وقت بگوید باطل است.
(مسأله 956) اگر پیش از گفتن اقامه شك كند كه اذان گفته یا نه، باید اذان را بگوید ولی، اگر مشغول اقامه شود و شك كند كه اذان گفته یا نه، گفتن اذان لازم نیست.
(مسأله 957) اگر در بین اذان یا اقامه، پیش از آن كه قسمتی را بگوید شك كند كه قسمت پیش از آن را گفته یا نه، باید قسمتی را كه در گفتن آن شك كرده بگوید ولی، اگر در حال گفتن قسمتی از اذان یا اقامه شك كند كه آنچه پیش از آن است را گفته یا نه، گفتن
[162]
آن لازم نیست.
(مسأله 958) مستحب است انسان در هنگام گفتن اذان رو به قبله بایستد، با وضو یا غسل باشد، دستها را به گوش بگذارد، صدا را بلند نماید، بكشد و بین جمله های اذان كمی فاصله دهد و بین آنها حرف نزند.
(مسأله 959) مستحب است بدن انسان در هنگام گفتن اقامه آرام باشد، آن را از اذان آهسته تر بگوید و جمله های آن را به هم نچسباند ولی، به اندازه ای كه بین جمله های اذان فاصله می دهد، بین جمله های اقامه فاصله ندهد.
(مسأله 960) مستحب است بین اذان و اقامه یك قدم بردارد یا قدری بنشیند یا سجده كند یا ذكر بگوید یا دعا بخواند یا قدری ساكت باشد یا حرفی بزند یا دو ركعت نماز بخواند ولی، حرف زدن بین اذان و اقامه نماز صبح مستحب نیست، و دو ركعت نماز را بین اذان و اقامه نماز مغرب، به امید ثواب بجا بیاورد.
(مسأله 961) مستحب است كسی را كه برای گفتن اذان معیّن می كنند، عادل و وقت شناس بوده و صدای او بلند باشد و اذان را در جای بلندی بگوید.